ΑΡΘΡΟ: Δεν άκουγαν τα βήματα των Ερινύων;.

Πού οφείλεται το θρίλερ με τη νέα δανειακή σύμβαση; Γιατί, αφού είχε συμφωνηθεί ένα πρόγραμμα-μαμούθ μεταρρυθμίσεων (μεταξύ των οποίων μεγάλες ανατροπές στην αγορά εργασίας και μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης...) και δημοσιονομικής προσαρμογής της τάξης των 14 δισ. ευρώ, φτάσαμε στο σημείο όλα αυτά να αμφισβητούνται εξαιτίας της μη διευκρίνισης ενός ποσού 325 εκατ. ευρώ; Ισου, δηλαδή, με το 0,02% μόνο του συνολικού προγράμματος; Εδώ και μήνες, μια μεγάλη ανατροπή κυοφορείται υπό τον γενικό τίτλο «ελληνική κόπωση». Οι εσωτερικές αιτίες, πολλές: η αμφισημία του λόγου του πολιτικού κατεστημένου (οι «κουτόφραγκοι» παίρνουν στα σοβαρά τις πολύχρωμες χάντρες της «επαναδιαπραγμάτευσης» που μοιράζονται στους ιθαγενείς). Η έως πρόσφατα έντονα πελατειακή ρητορική της αξιωματικής αντιπολίτευσης και η αμφιθυμία που ακόμη εκπέμπει. Το δραματικά κακό προηγούμενο μιας κυβέρνησης που πάσχιζε να αποφύγει να εφαρμόσει όσα στα λόγια συμφωνούσε. Με όλα αυτά, χάσαμε πολύτιμο χρόνο, καθώς και ένα αγαθό σε σπάνι: Αξιοπιστία. Η Ευρώπη και το ΔΝΤ, πλέον, δεν συζητούν τόσο για την αξιοπιστία του νέου ελληνικού προγράμματος. Ούτε τους απασχολεί τόσο αν το χρέος θα είναι δύο μονάδες πάνω ή κάτω από τον (πολιτικό και όχι οικονομικό...) στόχο του 120% του ΑΕΠ. Αλλωστε, το ΔΝΤ και όσοι υπολογίζουν αυτό το ποσοστό δεν φημίζονται για την εγκυρότητα των προβλέψεών τους – έχουν πέσει έξω σε πολύ απλούστερες και βραχυπρόθεσμες. Αυτό που πραγματικά συζητούν σήμερα είναι άλλο: συζητούν αν θέλουν ή δεν θέλουν να συμμετέχει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Τι λένε οι εμπλεκόμενοι; Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η Ελλάδα πρέπει να σωθεί γιατί ο λαός της κάνει τιτάνια προσπάθεια και γιατί αν αφεθεί να πτωχεύσει, θα διακινδυνεύσει η σταθερότητα της Ευρωζώνης, θα ρισκάρουμε ένα νέο μεγάλο ευρωπαϊκό διχασμό – με ό,τι αυτός θα συνεπάγεται. Το ΔΝΤ θα ήθελε, πλέον, να απεμπλακεί από την Ελλάδα, καθώς Ρωσία, Βραζιλία, Ινδία και άλλα κράτη διαμαρτύρονται ότι το 90% της χρηματοδότησης του ΔΝΤ πάει στην πλούσια Ευρώπη. Τέλος, ορισμένοι ακραίοι κύκλοι, εισηγούνται να υποχρεωθούμε να κατεβούμε από το τρένο της Ευρωζώνης. Και για να μειώσουν το πολιτικό και οικονομικό κόστος της Ευρωζώνης, εύχονται να κάνουμε το απονενοημένο διάβημα με δική μας ευθύνη. Να κατεβούμε με δική μας πρωτοβουλία. Η κορύφωση της «ελληνικής κόπωσης» ίσως εκπλήσσει πολιτικούς που δεν διαβάζουν και ταγούς της ενημέρωσης που δεν προλαβαίνουν να ενημερωθούν. Οσους δεν άκουγαν ή δεν ήθελαν να ακούσουν «τα βήματα των Ερινύων». Αλλά, η «ελληνική κόπωση» δεν εμφανίστηκε ξαφνικά. Εκδηλώνεται από τον Ιούνιο 2011 – θυμηθείτε το SOS της Μ. Δαμανάκη. Και αφήνει βαθύτερα ίχνη από το φθινόπωρο. Μερικές εβδομάδες μετά την απόφαση της Συνόδου (21 Ιουλίου) ο κ. Σόιμπλε δήλωνε ότι η απόφαση δεν ήταν επαρκής για να καταστήσει βιώσιμο το χρέος μας. Το ίδιο, σιγά σιγά, επιβεβαίωναν οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ. Η συμφωνία ακυρώθηκε. Εγινε νέα, στις 26 Οκτωβρίου. Και μετά, ξεκίνησαν οι προβλέψεις για το ύψος του ποσοστού του χρέους προς το ΑΕΠ το 2020. Από το 120% κλιμακώθηκαν στο 123%, στο 127%, στο 129%, εσχάτως στο 135%. Τελευταία, μεσούσης της διαπραγμάτευσης με την τρόικα, διοχετεύθηκαν από τη Γερμανία ακραία σενάρια περί επιτρόπου στην Ελλάδα και δηλώσεις που δυσκόλευαν τη διαδικασία συνεννόησης. Η κατάσταση τείνει να αλλάξει δραματικά. Κορυφαίοι παράγοντες της Γερμανίας (και όχι μόνον...) δείχνουν να υιοθετούν μια πολιτική συμπεριφορά πολύ διαφορετική από εκείνη μέχρι το φθινόπωρο 2011. Κι αυτή, η νέα συμπεριφορά, φαίνεται να επικροτείται πανηγυρικά από την κοινή γνώμη της Γερμανίας, που οδεύει σε εκλογές. Η υπόθεση της νέας συμφωνίας, του δανείου και του PSI, κρέμεται σε μια κλωστή. Είτε θα καταφέρουμε να σώσουμε την παρτίδα, την τελευταία ώρα είτε θα διατρέξουμε τον κίνδυνο να ανοίξει δρόμος στα σχέδια της συμμορίας της δραχμής. Επειδή το πολιτικό σύστημα (δηλαδή πολιτικό κατεστημένο, Μέσα Ενημέρωσης, κρατικοδίαιτα συμφέροντα, συντεχνίες) θα έχει καταφέρει το φαινομενικά ακατόρθωτο: δηλαδή, να αναλάβουν την υλοποίηση αυτών των σχεδίων εκείνοι που είχαν αναλάβει πρωτοβουλίες για να μείνουμε στην Ευρωζώνη. Άρθρο του Κωστα Kαλλιτση στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΑΘΗΝΩΝ