Υπάρχουν τρένα που ταξιδεύουν για μια ζωή, με επιβάτες όλους εμάς. Κάποια έχουν προορισμό και κάποια δημιουργούν ένα διάλειμμα στη μοναξιά μας. Θα ήταν μαγικό να μπορούσε το μυαλό να συγκρατήσει κάθε τοπίο αυτής της διαδρομής, αλλά συνήθως θυμάται τα πρόσωπα που προσπάθησαν να σταματήσουν το τρένο και να μας κάνουν να αγγίξουμε από κοντά τη ζωή, σαν πρωταγωνιστές της.
Πάει καιρός που μου έδωσες το χέρι... με ανέβασες σ’ένα τρένο που δίσταζα να μπω... μου έταξες ταξίδια μαγικά και ονειρεμένα για να με πείσεις να κάνω αυτό το ταξίδι... μαζί σου... κι όταν άρχισα να απολαμβάνω τη διαδρομή... σαν επιβάτη χωρίς εισιτήριο με κατέβασες στον επόμενο σταθμό..........
Προσπάθησα να σταματήσω το τρένο... να μη μου φύγεις... κι εσύ... χωρίς δισταγμό.... πέρασες πάνω απ’το κορμί μου... και με κομμάτιασες.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου